Onze reis zit erop, we zijn eergisteren de hectische metropool Saigon binnen gefietst. Dankzij de prima route van het onvolprezen fietsreisbureau Asian Way Of Life hadden we nog een mooie laatste fietsdag tussen de rijstvelden en drakenfruitplantages, en hoefden we pas de laatste 15 kilometer over echt drukke wegen. En inmiddels zijn we zo vaardig geworden in het laveren tussen het Aziatische verkeer dat het ook een leuke belevenis was om over grote bruggen en zesbaanswegen aan te komen bij ons laatste hotel.

In het centrum van Saigon is het overigens goed toeven. De stad is minder vies dan sommige andere hier, er is weer een heel boeiend straatleven, er zijn parken, er heerst een uitbundige sfeer, er zijn ‘western style’ restaurants met Engelse menukaarten en niettemin verrukkelijk Vietnamees eten. En we hebben hier een dag langer dan we dachten! Bij aankomst in ons hotel zei men ons dat onze reservering voor een dag later was en toen we daarop ons vliegticket erbij haalden, bleken we een dag later terug te vliegen dan we in gedachten hadden. Een beetje suf, maar gelukkig konden we al een dag eerder in het prettige Silverland Hotel terecht. Voordeel is dat we een dag langer hadden om de stad te verkennen, nadeel dat we thuis een dagje korter zullen hebben voordat het werk weer begint.

En aldus hadden we alle tijd om op ons gemak de voorbereidingen voor de terugreis-met-fiets treffen. Eerst zijn we naar de door AWOL aangeraden brommerwasplaats gegaan om onze fietsen te laten ontdoen van alle stof. Ze werden door de ‘wasmannen’ stevig onder handen genomen: de waterspuit erop, schoonmaken met borstels en overvloedig sop, daarna droog geblazen en met glansmiddel geboend tot ze blonken in de zon. We zaten er ontspannen naar te kijken in de prettige wetenschap dat ons het vervelende karweitje bespaard bleef om ze zelf straks thuis te moeten poetsen, en rekenden daarna omgerekend 0,80 euro per fiets af. Wat een luxe! Daarna zijn we doorgefietst naar de dozenmaker, die de fiets voor ons heeft ingepakt in een kartonnen doos en die vervolgens bij het hotel heeft afgeleverd. En morgen brengt een taxibusje ons en de ingepakte fietsen naar het vliegveld. Dat is het voordeel van een economie waar diensten zo goedkoop zijn.

Gisteren hebben we daarnaast een stadswandeling gemaakt en de sfeer geproefd, vandaag hebben we een paar bezienswaardigheden van Saigon bezocht. Leuk was de Jade Emperor Temple, niet zozeer een pronkstuk als wel een taoïstisch/boeddhistisch/hindoeïstisch heiligdom (ze doen hier niet aan strikt in de leer zijn), waar het fascinerend was om te zien hoe gelovigen wierookstokjes, fruit, geld en andere offers brachten onder het devoot smeken om vervulling van hun hartenwens (althans zo kwam het op ons over), terwijl een soort priesters (voorgangers, sjamanen?) met uitermate achteloze gebaren en soms bijna verveeld rituelen volvoeren. Tussen al dat drukke bidden en geprevel door roepen dan nog mensen naar elkaar, loopt een soort koster met een sigaret bungelend tussen de lippen oude bloemen op te ruimen, en flitsen de camera’s van een enkele toerist. (Het opmerkelijkste ritueel dat we – een week eerder in een andere tempel – hebben gezien ging als volgt: de gelovige/smeker gaf een schaal eten plus een briefje (met een wens?) aan de voorganger, de voorganger streek met dat briefje uitvoerig over een beeldje van een tijger, daarna legde hij het briefje voor de geknielde gelovige, die er drie keer met zijn/haar schoen op moest slaan, daarna pakte de voorganger het briefje weer op, stak het in brand, maakte er nog een paar strijkbewegingen langs de tijger mee, en gooide het ten slotte in een bak. Zeer groot was daarbij het contrast tussen het intense geprevel van de gelovige en de achteloosheid waarmee de voorganger zijn gebaren en gebeden volvoerde)

Daarna hebben we een bezoek gebracht aan het War Remnants Museum, voorheen het Museum of Chinese and American War Crimes. Erg aangrijpend zijn de foto’s van de slachtoffers van de door Amerikaanse vliegtuigen afgeworpen napalm en Agent Orange. En als je deze en andere oorlogsverschrikkingen ziet, word je, net als in Cambodja, vervuld met bewondering voor de manier waarop de mensen hier het leven weer hebben opgepakt. De visie die het museum geeft is erg eenzijdig, maar begrijpelijk is dat wel.

Nou, dit was ons laatste bericht uit Zuidoost-Azië. Donderdagochtend vroeg arriveren we op Schiphol. We nemen mooie herinneringen en een heel relaxt gevoel mee terug, dat we hopelijk een beetje kunnen vasthouden. Het was ontzettend leuk al jullie reacties te krijgen. Heel erg bedankt daarvoor.

Nog een paar faits divers:

Totale gefietste afstand: 4600 km

Aantal fietsdagen: 52 (op 86 dagen in totaal)

Bezochte landen: vier (zes keer de grens overgestoken, waarvan twee met gezondheidscontrole)

Meest gezien op de weg: brommers, een stuk of tien miljoen

Beste uit de test: Thailand: Chang, Laos: Beer Lao, Cambodja: Angkor, Vietnam: Saigon Special

Aantal lekke banden: één, nog voor we één meter gefietst hadden

Grappigste anekdote, ons in Laos verteld door een rondreizend Zwitsers gezin met drie kinderen, de jongste een driejarig blond meisje met blauwe ogen, dat ze moesten beschermen tegen alle aandacht van de Laotianen. Ze bezochten een ‘authentiek’ dorp en waren bezig de pittoreske hutten te fotograferen, toen er uit een van die huisjes bewoners kwamen, gewapend met een tablet, die hun dochtertje grepen om vervolgens met die tablet foto’s van zichzelf en dat unieke dochtertje te maken.

Pijnlijkste anekdote: in Laos zijn we een dag uit wandelen gegaan met een Nederlands stel met een zoontje van vijf. We konden het goed met elkaar vinden. Een ander Nederlands meisje, dat ons gezien had, zei tegen ons dat het een leuk gezicht was geweest om ons vijven samen te zien lopen. ‘Het leek net alsof hij daar met zijn echte oma en opa liep,’ sprak zij argeloos.

Leukste belevenis: dat zouden we allebei niet precies kunnen zeggen. We kijken terug op een prachtige en heerlijke reis, waarbij we hebben mogen genieten van de gastvrijheid en vrolijkheid van de mensen hier, van dat typische Aziatische levensgevoel met zijn onbekommerdheid en acceptatie van alles wat er gebeurt, van de onverwachte gebeurtenissen, ontmoetingen en waarnemingen die reizen zo leuk maken.