De laatste dagen in Cambodja

We zijn blij dat we weer op de fiets zitten na een paar drukke steden en lange busreizen. We fietsen door zuidelijk Cambodja: vanuit de badplaats Sihanoukville naar de sfeervolle provincieplaatjes Kampot en Kep. In Kampot hebben we zoutvelden bekeken waar het water eruit dampt tot het overgebleven zout wordt opgeslagen in de houten schuren. We fietsen regelmatig over leuke weggetjes langs de kust waaraan paradijselijke strandjes liggen.

Nieuwjaarfeest in Vietnam

Maandag 8 februari verlieten we Cambodja en passeerden we de grens met Vietnam. Dat ging vlot; we hadden de visa voor Vietnam al in Nederland geregeld. Wel kregen we natuurlijk opnieuw een gezondheidscheck à 1 dollar p.p.; mijn temperatuur was gedaald tot 35.2 maar ik mocht toch Vietnam binnen.

Wat we echter niet wisten is dat het Chinees nieuwjaar was. We merkten het al in Cambodja. Er werden voorbereidingen voor een feest getroffen. Ze hadden weliswaar al 1 januari een beetje nieuwjaar gevierd en Cambodjaans nieuwjaar wordt pas in april met een tweedaags feest gevierd. Maar blijkbaar wilden ze ook het Chinese nieuwjaar meevieren (welke jaartelling zouden die Cambodjanen eigenlijk aanhouden?). We zagen mooi versierde huizen en er werd veel geofferd. In een cafeetje waar we koffie dronken lag zelfs een heel gegrild varken voor het huisaltaartje. Op andere plekken zagen we papieren huizen en auto’s in vlammen opgaan. Ook leek ons dat er veel nepgeld (althans dat nemen we aan) werd verbrand. Kleine kinderen stonden met grote ogen te kijken hoe hun ouders een beetje achteloos al die papieren nepspullen in het vuur gooiden – het leek alsof ze het ritueel afwerkten om aan hun plicht te hebben voldaan, maar waarschijnlijk zullen ze al die moeite toch ook doen omdat ze hopen dat de offers geluk brengen.

Maar goed, die Cambodjanen houden wel van een feestje, liefst met veel harde muziek. Zo zijn we onderweg al heel wat bruiloften gepasseerd. Het hele dorp wordt dan uitgenodigd , een feesttent klaargezet met heel veel stoelen, meestal in twee kleuren (voor de familie van de bruid en de bruidegom) en loeiharde muziek. Meestal horen we al kilometers van tevoren dat er een bruiloft gaande is, tegen de tijd dat we het feestgebeuren passeren is de muziek werkelijk niet om aan te horen zo vervormd door het enorme volume. Iemand brult van alles door de microfoon (waarschijnlijk over het bruidspaar, de spreker moet er zelf om lachen maar het publiek niet) en mensen kijken voor zich uit, maar praten lukt niet. Ik vraag me af hoeveel slechthorenden mensen hier rondlopen (Kentalis zou hier nog een extra locatie kunnen openen, hier zijn meer dan genoeg cliënten).

En nu, hier in Vietnam, wordt het Chinees nieuwjaar (het Tet-feest) in ieder geval heel uitbundig gevierd. De eerste dag vonden we het nog leuk om mee te maken. Veel mensen op straat, veel zaken gesloten. Van een Engelsman die hier al jaren woont hoorden we dat het onduidelijk is hoe lang het Tet-feest duurt: 3 – 5 dagen, maar sommigen gaan nog langer door. Op een gegeven moment lijkt het gewone leven weer een aanvang te nemen.

Wijzelf gingen echter tweede nieuwjaarsdag gewoon verder op pad, tezamen met héél veel andere Vietnamezen op hun brommertjes. Er is weliswaar nauwelijks vuurwerk met Tet, maar wel een enorme explosie van mensen die allemaal op weg gaan naar hun familie en naar feesten. Het leek wel onze zwarte zaterdag. Iedereen in Vietnam leek zich, luid toeterend, te verplaatsten. We werden gepasseerd door wel duizenden brommertjes met meestal hele gezinnen of meerdere generaties op de brommer: de kleinste voorop tussen de benen van zijn vader, dan een of twee kinderen achter hem gepropt en meestal sluit moeder de rij. Allerlei benen zie je buitenboord hangen, met als gevolg dat we nogal eens verloren schoenen op de weg zien liggen – soms zo’n klein zielig eenzaam kinderschoentje.

De door de reisorganisatie beschreven rustige en leuke route die we zouden gaan volgen, was dat helemaal niet. We hadden alle aandacht nodig voor het verkeer en weinig gelegenheid om om ons heen te kijken. De bussen die ons luid toeterend inhaalden puilden uit van alle mensen.

Toen we uiteindelijk op de plaats van bestemming kwamen bleek onze geplande boot voor het eiland vol te zitten. Vietnamezen zijn enorme sjacheraars. Een van de vele mannetjes die op de kade rondhing wilde ons aan een bootkaartje helpen, wel voor bijna het dubbele bedrag van de officiële prijs. Onnozele toeristen als wij zijn, stemden we daar natuurlijk mee in. Het blijkt dat er op de zwarte markt blijkbaar nog wel wat te koop is. We moesten even wachten, hij rijdt met zijn brommertje weg, komt terug met twee tickets, wij betalen het bedrag en hij scheurde met een brede glimlach weg. Hij had een goede slag geslagen.

Maar ja… toen zaten we op het eiland en bleek alles weer volgeboekt te zijn voor de terugtocht naar het vasteland. De 22e februari zou er pas weer plaats zijn volgens het reisbureautje aan de overkant van ons hotel, we zouden tien dagen moeten wachten! Dat konden we ons niet voorstellen, maar we werden er wel onrustig van want de 23^e vliegen we terug naar Nederland. We werden doorverwezen naar het hoofdkantoor van de ferrymaatschappij. Daar bleek alles weer mee te vallen. We konden (weliswaar een dag later dan we hoopten) een terugreis boeken, en ditmaal tegen de normale prijs.

En een dagje langer hier blijven is beslist geen straf: het tropisch eiland Phu Quoc is heerlijk. Het is veel groter dan we hadden verwacht, met brede verbindingswegen, maar de kleine onverharde wegen zijn heel rustig en daarover fiets je dan heerlijk door de jungle. Ruud kreeg er geen genoeg van en is in alle vroegte nog een tocht alleen gaan maken.

Verder heb je hier natuurlijk heerlijke stranden, hoewel dat niet helemaal aan ons besteed is. Een uurtje aan het strand vinden we al snel genoeg, maar fietsen langs de zee en de stranden is wel weer leuk… En verder lekker luieren en lezen op het terrasje voor ons huisje.

Morgen gaan we met de boot weer terug naar het vasteland en gaan dan in onze laatste hele week hier door de Mekong-delta fietsen. Een gebied even groot als Nederland, en even plat. Kunnen we alvast weer een beetje wennen…