Interessante ontmoetingen in Thailand

Interessante ontmoetingen in Thailand

De tijd vliegt, ook als je fietst. We zijn Thailand alweer uit gefietst en met de ‘slowboat’ Laos binnengevaren. We hebben dezelfde route gefietst als zes jaar geleden en hebben kunnen constateren dat de lintbebouwing, het verkeer en de activiteit in het algemeen zijn toegenomen, al maakt het noorden van Thailand geen echt (westers) welvarende indruk. Maar het fietsen hier was al met al weer heerlijk: prachtig weer en lachende mensen, groene weelderige natuur, het weidse landschap van de Mighty Mekong, glooiende heuvels begroeid met theestruiken, goud glanzende, in felle kleuren geschilderde tempels aan de weg en ga zo maar door. Ook veel stinkende brommertjes, walmende houtskoolvuurtjes en rommel langs de weg, maar daar trekken we ons niks van aan, net als de Thai.

In plaats van Sinterklaas hebben wij op 5 december hier de verjaardag van koning Bhumibol kunnen meemaken. Hij is hier bijzonder populair, deze langst regerende vorst ter wereld die al maanden in het ziekenhuis ligt. De viering die wij in een provinciestadje mochten aanschouwen was van een aandoenlijke knulligheid: dansjes van bevallige scholieren, symbolische geschenken en veel gesalueer. Het is nog echt eerbetoon en het zal nog vele decennia duren voordat men hier over de koning spreekt zoals wij over onze Willy. Overigens maakt Bhumibol op ons beiden een uiterst sympathieke indruk: op alle foto’s en filmpjes lijkt hij begaan met zijn volk en welhaast persoonlijk gebukt te gaan onder de problemen van zijn mensen.

Een van de leukste dingen van reizen zijn de onverwachte ontmoetingen en gesprekken. Door het betrekkelijk geringe aantal toeristen – of westerlingen – hier raak je snel met elkaar aan de praat. Zo hebben we bij een eettentje een heel gesprek gehad met Liesbeth, een Nederlandse vrouw van rond de 75 die inmiddels een kleine tien jaar in eerst Cambodja en nu Thailand woont. Ze vindt het er heerlijk, maar hield ook hele betogen over de onuitroeibare corruptie en de politieke wanorde, die volgens haar mede werd veroorzaakt doordat ‘ je gezicht verliezen’ het ergste is wat een Thai kan overkomen, waardoor het bijzonder moeilijk is om samen te werken (aldus Liesbeth). Er waren in dat plaatsje (Tha Ton, bezoek het eens, het heeft de grootste stupa van Noord-Thailand en je huurt er voor zes euro per nacht een mooie bungalow aan de rivier) ook behoorlijk wat Nederlandse pensionado’s. ’s Avonds ontmoetten wij een Nederlandse man die hier na zijn pensioen een huis aan het bouwen was en diens veel jongere Thaise vriendin. Ze zag er leuk uit en hij schepte daar nogal over op. Iedereen mag zelf weten wat hij hier van vindt.

Onze laatste ontmoeting waarover ik wil vertellen was met een Thaise fietstoerist, de eerste en enige die we hebben ontmoet (en verder een stuk of tien westerse). Hij heette Uk. We hebben eerst samen koffie gedronken, er was zowaar een koffietentje ergens aan de weg, en bij de koffie vertelde hij in heel behoorlijk Engels onder andere dat hij misschien wel monnik wilde worden ‘to study my mind’. Hij had daar ook tijd voor omdat hij ‘ was pensioned’. Toen ik kennelijk ietwat verbluft keek (aldus Marianne), daar hij mij een jaar of veertig leek (44, vertelde hij later), vertelde hij dat zijn werk in de verpleging een hoop drukte met zich meebracht en dat hij ‘wanted to become calm’. Nu leefde hij van wat zijn veldje en zijn pensioentje opbracht, en hij had een fiets en sliep tijdens zijn fietstocht in tempels bij de monniken. Ontmoetten wij hier nu daadwerkelijk een man op weg naar verlichting? Een beetje in tegenspraak met het niet-oordelende van de verlichte mens was wel dat hij ons daarna vreemde, om niet te zeggen bizarre of wellicht zelfs antisemitische vragen over Joden begon te stellen. Zo blijken mensen altijd weer onverwachte aspecten te hebben. Na een paar ongemakkelijke momenten is het toch gelukt om in aangename stemming samen verder te fietsen tot onze wegen zich scheidden.

Wel, en nu fietsen we in Laos, waar het ook weer zeer goed toeven is. Maar daarover een volgende keer.

En nog even over die Conversation for Elephants. Dat was niet het Centre dat we hebben bezocht. Maar er vielen ons wel bepaalde andere Engelse opschriften op, met als aardigste het uithangbord bij een restaurantje: ‘We are the best food in town’ . Een andere leuke uitspraak was de afscheidsgroet die we meekregen van Uk: ‘lucky and funny!’

Donde fueres haz lo que vieres

Na twee dagen verblijf in Chang Mai, onze stad van aankomst, en vervolgens twee fietsdagen voelen we ons alweer helemaal aangepast aan het land van de glimlach. Een heerlijk gevoel van ontspanning is inmiddels over ons gekomen. Niet dat we nou zo gespannen waren toen we verrtrokken, maar het is hier toch allemaal wat relaxter dan in Nederland. Het kost hier niet veel moeite om de stress waarmee het werk nu eenmaal gepaard gaat, de drukte om alles geregeld te krijgen voor het vertrek en de dagelijkse zorgjes (het leven is immers ook een gedoetje, zoals de betreurde René Gude het uitdrukte) achter ons te laten. Daarnaast moeten we natuurlijk een beetje acclimatiseren (ook letterlijk, de eerste paar dagen was het dertig graden en stralende zon, vandaag is het bewolkt met een beetje regen en wat frisser) en ons aanpassen aan de nieuwe omgeving en de gewoonten van het land, in dit geval dus Thailand, Dat kost niet al te veel moeite. Allereerst gewoon terugglimachen en sabadii zeggen en het rustige tempo overnemen. Wij hoeven hier toch niks te doen en de andere toeristen en de mensen zelf haasten zich niet. Verder moet je hier links rijden, dat is even wennen. Het lastigst is dat als je ergens van wegrijdt, dan vergeet je het soms en draai je automatisch rechts de weg op. Het is me tot nu toe pas éen keer overkomen en Marianne waarschuwde me op tijd. Als je een tempel gaat bekijken moet je hier je schoenen uitdoen, dat zie je vanzelf aan alle schoenen die bij de poort staan. Je hoort ook een eventueel hoofddeksel af te nemen, dat vergat ik ook een keer (thuis draag ik zelden een pet tegen de zon). Naast deze kleinigheden moest ik natuurlijk ook uitzoeken welk bier ik hier ook alweer het lekkerst vond. Ze hebben hier overal Chang Beer, Leo Beer en Singha, en na twee dagen (rustig beginnen) was ik erachter: Chang. Een prima pils, lijkt een beetje op Hertog Jan.

Vanochtend, op onze tweede fietsdag, hebben we een bezoek gebracht aan het Elephant Training Center. De olifant is zoals bekend Mariannes lievelingsdier - een rustig, lief, aandoenlijk groot beest, zoals zij zegt. Eerst mocht je een tros bananen kopen en die dan aan de olifanten voeren; het blijft verbazingwekkend om te zien hoe fijnzinnig zo'n olifant een banaan met zijn slurf pakt en dan - hap, slok, weg banaan of banenen - in zijn bek steekt. Daarna gaven de dieren met hun berijders - de mahouts - een show voor ons en de andere bezoekers. Boomstammen verslepen, de mahout zijn hoed oprapen en aangeven (nadat de mahout die op de grond had gegooid) en... een schilderij maken. De olifant schilderde een natuurtafereel (zie de foto's) waar Karel Appel zich een voorbeeld aan zou kunnen nemen.

Wel, beste mensen, het gaat ons dus goed hier, zo na een paar dagen. Tot mails!

Klaar voor vertrek

Zojuist de fietsen al ingepakt. Morgenvroeg 5.00 brengt Willy ons en onze fietsen met een busje naar Schiphol. Wat een luxe! En dan om 10.00 stijgen we op richting Chiang Mai, Noord-Thailand.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Ruud